Стала дівчина, стала єдина, як ружовий квіт,
Ой стала, стала та і заплакала, змінився ї світ.

Чого ти плачеш, чого нарічеш, дівчино моя?
Мам чого плакати, чого нарікати, – не буду твоя.

Ой будеш, будеш, ой будеш, будеш, дівчино моя,
Люде мі тя рают і родиче дают, і сам судит бог.

Ти підеш дражком, ти підеш дражком, а я гостинцем,
Ти зостанеш паньом, ти зостанеш паньом, а я младенцем.

Як ми помреме, як ми помреме, той ружовий цвіт,
То ми си даме злоти літери на гробі вибиц.

Хто піде тади, хто піде тади, подумат собі:
А што то за любов, а што то за любов лежит в тім гробі?

Ой лежит, лежит, ой лежит, лежит, глава і кости,
Бо ми померли, бо ми померли з велькой любости.