Десь я маю жену в Еуропе,
Нич не робить, лем бандурки копле.
Копле, копле, грядки викопує,
А од мужа новину не чує.

Як од мужа новину учуєш,
Вшитко собі до порядку приведь,
Сама сідай на ворона коня,
Подь ід до мі, млада жено моя.

Прийшла она до Гамбурку вночі,
Заплакали єї чорні очі.
– Ать, Боже муй, мушу са старати,
Як мав тоту воду преплавати.

А як она воду преплавала,
Та й вна са о мужа дузнала:
– Десь я маю мужа в Америці,
Що вун робит в желізнуй фабриці.

А як она до фабрики пришла,
Уже його живого не нашла,
Лем тоту кров, що ся з нього лляла,
Горько она над ньов заплакала:

– Ви, унгаре, прошу вас про Бога,
Повіжте мі, де муй муж ісконав?
– А ун сконав на той сивуй скалі,
Забили ’го гунцути мадьяри.

– Ви, мадьяри, що-сьте наробили,
Же ви мого мужа уж забили?
Не зробив вам нич такой планого,
Прервали-сте уж веру, світ його.

– Кедь не зробив, що тобі до того,
Не ввидиш ’го уж веце живого.
На гробі му чорна ружа росте,
Як увидиш, заплачеш жалостні.