Пусте же нас, пусте, або нам отворте,
Бо ся погніваме, та й ся повертаме.

Не старайся, млада, же не знаш хліб печы,
Напече ти Петро, дост помеже плечы.

Шкода тя, дівчатко, шкода тя – шкода тя,
Ей бо тот твой младый, не для тя – не для тя.

Шкода тя, дівчатко, шкода тя за него,
Гуня пожычана, холошні не єго.

Не старайся, дівусь, он добри газдує,
Ани єдну ночку, дома не ночує.

Смот-же ты, дівчатко, на тот свой віночок,
Як ся ти трепоче, доєден листочок.

А ци ты, дівчатко, каменне сердце маш?
Же за своим вінком заплакати не знаш.

Ой, вінку, мой вінку з дробного барвінку,
Як я тя тримала в скрині перескринку.

Не могла я тебе долше затримати,
Пришли добры люде мусіла-м тя дати.

Пані млада наша, поимала пташа,
Поимала двоє, чубаты обоє.